شعرطلبه

یاامام الـعـصر(ع)مـــا زآن تـوایـم

بنــده انعام واحسـان توایم

بـر نـمی داریــم سرازخـاکـ درت

تاابـدبـرعـهـدوپـیمان تـوایـم

درصـــراط مســتــقـیـم بـنــــدگــی

پیـروارشـاد و بـرهان توایـم

پیشه ماعشق وشوق کوی توست

چاکرانه سر به فرمان توایم

هر کسی مطلوب ومعشوقی گرفت

ما گرفتـار و پریشـان توایـم

هرکسی را علت وبیماری اســت

ما همه بیمار هجران توایم

دردمــــــــنــدانـیـم ازســوز فــراق

جملگی محتاج درمان توایم

 مـلـک دنیـا گرهـمـه ازآن مــاست

ریزه خواران سر خوان توایم

( آیت الله صافی گلپایگانی)

 

 

 

شعرحافظ

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است

وز پی دیدن او دادن جان کار من است

شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز

هر که دل بردن او دید و در انکار من است

ساروان رخت به دروازه مبر کان سر کو

شاهراهیست که منزلگه دلدار من است

بنده طالع خویشم که در این قحط وفا

عشق آن لولی سرمست خریدار من است

طبله عطر گل و زلف عبیرافشانش

فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من است

باغبان همچو نسیمم ز در خویش مران

کآب گلزار تو از اشک چو گلنار من است

شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود

نرگس او که طبیب دل بیمار من است

آن که در طرز غزل نکته به حافظ آموخت

یار شیرین سخن نادره گفتار من است

حافظ